Hikayenin Özü Şiiri - İsmail Durmuş Kingir

Put'a tapan bir babanın evladı olan hz.Muhammed'in babasının adı Abdullah.! "Allah'ın Kulu"
Abdullah, Abdulmuttalib'in on oğlundan biri...
Babası Abdullah'ı kurban etmek adına, kurra çekmek için on oğlunun adının yazılı olduğu oklarla birlikte put Hübel'in huzuruna gider. Bura da bulunan ok memuru oklardan birini çeker aaa o da ne ok üzerinde Abdullah ismi yazıyor.
Büyük baba Abdulmuttalib oğul Abdullah'ı kolundan tutar ve kurban etmek için İsaf ve Nâile putlarının huzuruna götürür, çünkü Allah'a söz vermiştir.
Bu duruma karşı gelen ahalinin içinden Abdullah'ın dayısı Abdullah bin Muğire ortaya atılır ve Abdulmuttalib'i Şam'da bulunan bir kahin kadına gitmesi konusunda ikna eder.
Bu kadın öyle bilgedir ki, o eğer oğlunu kurban et derse Abdullah kurban edilecektir.
Kahin kadın büyük bir bilgelik gösterir ve Abdulmuttalib'e, Hübel'in huzurunda memurun develerin ismi çıkana kadar kurra çekmesini söyler. Develerin kurradan çıkmamasının imkansız olduğu için Abdullah'ın hayatı kahin kadın tarafından kurtarılmıştır.
En garibi ise kurradan develer çıkınca Abdulmuttalib'in Allahu Ekber Allahu Ekber diyerek sevinç naraları atmasıdır.
Bu günden sonra Arabistan'da bir insanın hayatının değeri 10 deveden 100 deveye çıkarılmıştır...
Ne hikmetdir ki, Arabistan'da kızlar diri diri gömülür. Yani kadınlar, kızlar insan yerine konmaz.
Şimdi; put'a tapan bir baba adı Abdullah, Hübel'in huzurunda oynanan kumar, İsaf ve Nâile putlarına kurban edilmek üzere olan bir çocuk ve bunun yanında Allah'a verilen söz.
Kahin bir kadından medet umulması ve insan değerinin 10 deveden 100 deveye çıkmasının bu kadın sayesinde olduğu anlatılırken, Arabistan'da kadın ve kızların insan yerine konmaması...
Benim kafam karıştı...
Şimdi sen müslüman değil misin? diye soran olursa söyleyim.
Bu hikayeye inanmayan müslüman olmuyorsa evet inanacak kadar cahil değilim.! "İ.D.K"