Hikayenin İki Kahramanı Şiiri - Hasan Öz ...

Hikayenin İki Kahramanı

Kara gözlerinde başladı hikâyemiz
Bir tren garında da bitiverdi.
Yokluk istasyonu, hiçlik treninde.
Gözlerin gitti, seni de alıp hem de.
Bulutlar geldi yerine
Kapkara ve hiddetli bulutlar.
Yağdı parke taşlarına, çimenlere
Biber gazı sıkılmışçasına…
Her düşen damla
Yanaklarıma bir tokat vuruyormuş gibi
Düştü kitap arasında kurumuş güllere
Kuruttu hayata tutunmaya çalışan
Umut filizlerini.
Yazılacak bir tarihin mürekkebi gibi
Döküldü yerlere…

Sorulacak hesap varmış gibi
Yakama yapıştı
Mutlu geceler, huzurlu günler
İki yakam bir araya gelmedi
O günden beri…

Boş kaldı şimdi o pembe defter.
Birkaç soru işaretini,
Birkaç ünlemi ve
Birkaç koparılmış sayfayı saymazsak.
Boş gönlüm gibi,
Boş ömrüm gibi,
Boş, bomboş
Kara bir ölüm gibi…

Avareyim, o gün bu gün,
Sürgünüm, hicran çölünde,
Kasvet rüzgarları önünde,
Gam dağları yol vermeden
Papatya yaprakları sürükleniyor peşimde.

Yıkılmış bir mabedin
Enkazı dolanmakta ayaklarıma.
Bilirim artık rahat yok,
Fani bir takvim sona ermeden.

Bilirim taş kesen gönül, öfke volkanı…

Bilmem ki
Bilemem ki
Gözlerinde başlayan hikayenin
İki kahramanına
İki cihanda sürecek,
İki cihanı cennet edecek
O rolü neden,
Neden vermedin?

Hasan ÖZÜNAL
KARAMAN