Hikayem Şiiri - Yunus Öndoğan

Direnerek geçmişim,
Hayatın puslu ve karanlık sokaklarından.
Bir şiir olmuş yazılmışım aleme.
Gül kokulu yarin,
Yüksek yaradılışlı gamzelerinden.
Adım deli diye geçmiş tutanaklara.
Kendi ellerimle kazmışım mezarımı.
Sıyrılmışım yalan dünyanın,
Sahtekar korkularından.
Soyutlamışım kendimi.
Süslü masalarda insan eti yiyen,
Zamane alçaklarından.

Kavgamın en amansız yerinde yorulmuşum.
Bir solukluk mola vermişim,
Yarin o derin gamzelerinde.
Kapamışım benliğimi,
Gözüm yok dünya hazinelerinde.
Yitip gitmiş hayallerim.
Kim bilir hangi caddelerin,
Derin ve karanlık dehlizlerinde?

Yolum hiç düşmemiş,
Ve hiç çalmamışım.
Aşağılık ihtirasların leş kokulu kapısını.
Envai çeşit çiçekler büyütmüşüm ellerimle,
Sinemde inşa etmişim.
Dost bahçesinin kapısını.
Dost illerine bir hammal gibi taşımışım.
Nergizi, laleyi ve gülü.
Bir bahçıvan titizliğiyle dinlemişim.
O yanık sesli bülbülü.

Derdimi dağlara, taşlara anlatmışım.
Ortalığı tozlara, dumanlara katmışım.
Can evimden vurulmuş,
Yerlere düşmüşüm.
Tüm acılarını tatmışım geçip giden zamanın.
Yine de hiç uğramamışım mahallesine,
Ne kederin,
Ne de gamın.

Her düşüp kalktığımda daha güçlü olmuşum.
Kalbimin derinliklerinde,
Tükenmez sırlar bulmuşum.
Asırlarca Ashab-ı Kehf gibi,
Derin uykulara dalmışım.
Benliğimi ötelerin ötesinin,
Ellerine atmışım.
Canımı onun çarşısında,
Pazara çıkarmış,
Bir köle gibi satmışım.
Dostun gözlerinden yere dökülen,
İki damla yaşmışım.
Aşkın gözlerinde müebbet yemiş
Bir ömür ceza almışım.
Kirpikleri bana zindan olmuş.
Senelerce içerisinde tutsak kalmışım.

Kâf Dağının arkasına,
Umutlarımı aramaya gitmişim.
Göz gözü görmeyen,
Bilinmez yollarda yitmişim.
Zümrüd-ü Anka kuşu ile,
Ahbablık kurmuşum.
Yolda giderken ona,
Hani umutlarım diye sormuşum?
Umutlarını vurmuşlar senin,
Deyince bana Ey İnsan!
Kendi kendime dedim ki.
Şimdi buna nasıl dayansın can.
Dedi kendinden başka İlah olmayan,
Şanı Yüce Allah'ı an.
Allah deyince,
Anladım ki;
Umutlarımı kendim vurmuşum.
Bir ömür boyu yüce dağ başlarında,
Hazır olda durmuşum.

Kaderimi yazan kaleme,
Uzanınca ellerim.
Suç üstü yakalanmışım.
Ceza olarak,
Cehennem ateşlerine atılmışım.
Dilimde bir hasret türküsü ile uyanmışım.
Bilmem ki Yarabbül Alemin.
Ben bu firaka nasıl dayanmışım.
Hiç kimselere söylememişim derdimi.
Günlerce Allah Allah diye,
Parçalamışım kendimi.
Ondan başkasına gizlemişim.
Kaderime vurulan kemendimi.
Ölümlere gidip gelmişim.
Azraile bir değil,
Binlerce kez can vermişim...