Hikayem Şiiri - Hakan Alparslan

Kitap arası ayraç konumunda,
Nitekim korsan, nitekim ikinci el bir yaşam.
Raf lekesi, tahta kurdunun şefkati bana.
Saman bir kağıttan açıldı söz,
Bu denli A4 bir yaşam.
Satır araları adımla bezeniyor,
Kimi zaman bir seyyar figüran,
Kimi zaman eski bir eşya.
Nitelik, kimlik, boş ver bunlardan söz etme.
En sürükleyici serüvenler devam etsin bırak,
İçimdeki, o sabırsız çocuk geçmişe ait.
Adın renkli puntolarla,
Bazen de sırmalı yazılarla karşımda.
Bu okuduğum hayatlar bir yandan tanıdık bana.
Ama tanıdığım ben, ücra zamanlar arasında.
Kişilik çatışmaları çok canlar alıyor,
Yanıyor, yakıyor ama acıtamıyorsun.
Ne söylesem, ne konuşsam boş yine,
Kimi bir abide kadar heybetli,
Kimi sadece bir özdeyiş.
Kelimeler genzime kaçıyor sürekli,
Bir yudum hayat olabilse keşke,
Keşke bir tutam saçının kokusu.
İçimde mutlu ile sonu ayırma korkusu.
Nerde isem bırakasım geliyor.
Ne bu hikayenin sürükleyiciliği cazip bana,
Ne de bitip bitmemesi umrumda.
Eski, köhne bir cilt,
Tozlu raflar arkasında unutulmuş,
Yoksa saklanmış mı, bir yaşam.
Karakterler arasında yoksa oyun mu oynasam.
Kalem bende nasıl olsa...

Söğüt gölgelerinin sardığı bir sokak,
Hafif ama buram buram kokan, bu reçine kokusu.
Ellerim belli belirsiz ceplerimde.
Gayet itici ve gayet özensizim inadına.
Gayet görünmezliğim cabası tabi yanına.
İnsanlar çok, ama yok.
Sesler var, hareket var.
Biraz şehrin sessizliği,
Biraz dünü yaşamanın sevinci.
Korkularım, yalnızlığım ve hikayem.
Gözlerimi açtığımda yolun sonu belirmek üzere,
Galiba yine yarım kaldı...

16.09.04