Hikayem Şiiri - Emin Kuzucular

Haneye er doğdu, tatlı ver dosta.
Bilmezler sabiyi, yaralı hasta.
Ölümcül yaşamak, zor bir makasta,
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Sekiz gün ağladım, susma bilmedim.
Kısılsa da sesim, kesme bilmedim.
Ana sütü derler, komşudan emdim.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Apalağım, alışırken çevreye.
Yedi yaşta, okul girdi devreye.
Verdi terbiyemi, ebem Cevriye.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Gaz lambası, idareler islenir.
Terbiyemde, dayaklara yaslanır.
Paşa dayı, çörek börek beslenir.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Okulu bitirdim, çağırdı yurdum.
Hatice hanımla, bir yuva kurdum.
İlk göz ağrımı, kızım ülkümü buldum.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Anadolu budur, bizdeki usul.
Bir, üç, beşi, derke yedidir nesil.
Olsunlar istedim, yavrular asil.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Rızkım için, gece gündüz çalıştım.
Geçim için, her zorluğa alıştım.
Boyun eğdim, haksızlıkla tanıştım.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Nüfusta altı kardeş, ben ise ketim
Bölünen mirastan yana, iretim
Ortaklığa çalıştım, sıfırdır netim
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

Doğduğum o günden, kederli gamlı.
Hayatın dersinden, aldım ilhamlı.
İnsan hikâyesi, Nusret NEMLİ.
Olmamış ben gibi, öksüz ve yetim,
Tuvaldeki resmim, gamlı suretim.

(gazi)