Hikaye 1 Şiiri - Adnan Mehmet Tüfekci

sabah ezanında
ışıklar yanıyor
bir köy evinde.
ana;
kara kızın sütünü ısıtıyor
çalı-çırpı ocağında.
tel dolaptaki tereyağı
çıkında ki kepekli ekmeği getirdiğinde,
hazırdır sabah yemeği.
gürbüz çocuk,
genç kız da ayaklanmış,
sininin önünde
yerlerini almışlar bile.
besmeleyle başlayıp,
şükürle bitirdiler.
sabahları soğuktur,
sıkıca giyinir köylü aile.
testiye suyu,
bohçaya azığı alıp
tutarlar tarlanın yolunu.
bu sene çok çalışmalı,
kızın düğünü var güzde.
üç beş kavak var sulak yerde,
satmalı.
sarı danayı çehizlik edip,
mahsülde harmana indimi,
nazlı kızın düğünü hal oldu demekti.
sık sık şükrederlerdi,
başlarını sokacak ocakları,
karınlarını doyuracak aşları vardı ya,
daha ne gerek...

sabahın ilk saatlerinde,
madenin yolundaydı emekçi.
keyifli keyifli tüttürüyordu sigarasını.
kömür dolu ciğerlerine
nikotin çekiyordu bu kez.
birkaç kez öksürdü,
ardından koluyla sildi ağzını.
ilkokul üçe kadar kalem tutmuştu,
ardından senelerce kazma - kürek,
bir de kaşık.
yıllar geçti gözlerinden,
bir kaç damla da yaş.
karnım tok,
eğnim pek diye düşündü.,
şükretti,
sigarasından derin bir nefes çekti,
özlem dolu güneşe veda etti,
girdi kara deliğe.

öğleden sonra uyandı
kolay para kazanan adam.
sabaha kadar eğlenmiş,
milyonlar dökmüştü geceye.
hanımına seslendi...
anladı ki,
bugün de konken günüydü.
bir küfür çekti şöyle içten.
metresine telefon açtı,
dün gece onuda ihmal etmişti.
anladı ki kırılmıştı,
ilk önce çiçekci,
ardından mücevherci arkadaşını aradı,
gönlünü almalıydı ki,
bu geceyi ona ayırmıştı.
onlarca takım içinden
en yeni olanını şeçti,
arabasına atlayıp,
işyerine geçti....

köylüsü,
işçisi,
zenginiyle
bu insanlar bizim insanlarımız.
kimi babadan ırgat,
kimi babadan zengin.
yaşamları,
umutlarıyla,
birbirinden farklı nice insan.
ortak olan,
bu vatan topraklarında yaşamak,
insan olmak...