Hıdır Emmi Şiiri - Halis Yıldız

Yaşamak nedir diye sordum az evvel Hıdır dayıya.
Elini şalvarının cebine atıp tütün tabağasını çıkardı.
Sol eliyle tutup sağ eliyle ufaktan vurup açtı.
Doladı tütünü tebessüm ederek, "Yaşamak mı?" dedi.
"Evet, yaşamak," dedim.
"Yaşıyoruz işte, bir yanımız kan ağlarken bir yanımız yıkık dökük, çok şeyden mahrum bir şekilde, yeğen," dedi.
"Takılmak için nene sana bakmıyor herhalde, Hıdır emmi?"
"Sen bana yaşamı sordun, nenenin bana bakıp bakmadığını değil," deyince bu kez ben güldüm.
Koluna girip karşımızdaki çay ocağına götürdüm.
"Anlat bakalım yaşamı, Hıdır emmi.
Neden kan ağlarken bir yanın, öte yanın kırık dökük
Ve neden mahrum olarak yaşıyorsun?"
"Şimdi anlatsam da anlamazsın.
Çünkü benim yaşıma gelmedin ve benim çektiğim acıları da görmedin sen, yeğen."
"Hikâye anlatmayı bırak kurban!
Anlat bana, öğrenmem lazım senden yaşamı."
"1937 yılında gelmişim dünyaya.
Ben anne karnında iken babam vefat ediyor.
Dokuz gardaşın en bahtsızı ve küçüğü olarak açmışım dünya gözlerimi.
O günden bugüne bir kez olsun ciğerden gülmedim.
Hep ağ ördü ve her zaman ağlattı felek.
Mektep hayatı sorarsan yok.
Askere gidene kadar canımı alarak çalıştım.
Bugüne kadar da hep çalışıyorum.
Nedense iki yakam bir araya gelmiyor.
Çok yaraya az merhem süre süre anam ağladı oğul!
Camız yoğurdu yemek isterken elime ayran aşı dahi geçmiyor.
Kara duman çökmüş gibidir başım, Halisim."
Bunları duyunca üzüldüm ama Hıdır emmiyi şenlendirmek için de takılmaya başladım.
Morali bozuk olduğu için ne yaptım ise boşa çıktı.
Haklı mıydı sitemlerinde?
Yerden göğe kadar haklıydı.
Ama ayıya kaval çaldıran kendisi olduğu için düştüğü durumu fazlasıyla hak ediyordu.
Bu yüzden bıraktım kendi haliyle baş başa, o büyük ve her sözü altın olan fakat başkaları rahat etsin diye kendini heder edip onları bay eden koca çınarı!
Saygı ve sevgilerimle.