Şimdi ben başka bir şehirde aşkı öldürüyorum.
Kuşlar ölüyor, söz ölüyor, inanç ölüyor.
Bir ses duyuyorum sonra, ağlayan bir şiirin yasını tutuyorum.
Çoğaldıkça çoğalıyor şiir işlemeli sayfalar.
Kapatamıyor yine de silüetini.
Kalemimin ucunu karanlığa bandırıyorum.
Şarap önce kendini sarhoş eder.
Bir ruhumuz yok!
Kalp sadece kan pompalar.
Eğer uğraşsaydı aşk işleriyle,
Bazen şiir bitmek istemez, çünkü kendinden korkar.
Bazen şair, şiiri bitirmek istemez, çünkü biten şiir ölüdür.
Şair şiiri yazmaya başlar.
Ama şiiri bitiren, yazılan o şeydir hep.
Bazen de şiir susar, şiir ağlar, şiir kendini yazar…
Kendini yazan şiir; platoniktir.
Gözlerini gözlerime sür biraz!
Yeter artık acıdığı canının.
Ağlıyorsam senden akmalı gözyaşım.
Seviyorsam uçmalısın, kanatların mutluluğa çırpmalı.
Hüznünde son kullanma tarihi vardır.
Tütünümü kafamda harmanladı.
Parmaklarım arasından yaşlılara, yol gidenlere topluluktan nefret edenlerin ezgisine haklısın sonuna kadar haklısın diye haykıran bir adamın sesi.
Ve özgürlüğümü alıp gırtlaklayıp ben çıkarken avucuma verip güle güle demeleri için beni arıyorlar.
Ve ben kaçıyorum kaçıyorum ve kaçıyorum..
Kulağımdan içeriye bir köpeğin tedirgin yatışı giriyor.
Tenimde gezen sevgilimin dudakları şimdi yalnız.
Unutarak geçti yürek kavgam.
Nasıl geçiyor zamanı diye sorarsam kendime..
Onunda artık unutarak geçiyor yürek belası.
Uslanmaz beynimde açtığım çukurlar
ve yorgunluğum uzanıp ölünesi.
Ellerimi yıkadım, gün ışığında sekerken kuşlar.
Çünkü elimin tersi gidenlerin gittiği yollarla doluydu.
Düzeltmeye kalkışmadım hiç, hiçbir şeyi, gittim şarap kustum.
Olanı bozmaya, bozuğu oldurmaya o kadar ilgiliyiz ki
Kendimize olan nefretten şair doğuyoruz..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!