Hidayet Şiiri - Aynur Durmuş

Seni en çok ben sevdim,
Emin ol artik kimse seni o derece sevmeyecek.
Ben benden geçmişim, uğruna ölüp bitmişim..
Kendime ne çok haksızlık etmişim meğer,
Oysa bırakmak o noktada sağlik için ,
Anlaması için anlayabilmek için birbirimizi ,
Kaybedeceğini farkettirmek lazımmış.
Çırpınışlarım, çabalarım duvaraymış ...
Bende ana baba kuzusuydum, çocuk geldim .
Salıncakta kaldı o harmandaki papatyalardan tuttda çimenlerinde ve kiraz tepelerinde duygularım ...
Güvercinleri yakalardım ne heyecanlıydı,
Öpüp sever biraz konuşur salardım pencereden
Seni onlara benzetiyorum biraz olsun..
Bilseydin sende kırmazdın çaresiz seni bekleyeni..
O dört duvar arasında koca bir hayat bomboş..
Gitsem bedenim orada kalsam aklım firarda,
Kimseye yaranamıyorsun gözlerinide feda etsen
Zaten kördü lafı meşhurdur halk arasinda...
Öğrendimki yarım kalan hayallerim..
Ne çok yaşanmamışlıklarım varmış,
İnsan hep gücüyle yada güçlüye sığınarak değilde her anında ta şurasında olana yönelseymiş herşey oradaymış ,
Tüm inciler tüm güzellikler içinde..
Güzel bakan gözlerinde saf sevgimdeymiş
Kendimi ve seni Affediyorum..
Çünkü ben sana yanmadığım sürece bir HIÇ SİN. Seni şimdi daha iyi anliyorum.
Yolun açık olsun ,İşimiz Allah'a kaldı..
Çünkü o yetki bu dunyada kimseye verilmedi.
Seni ben değil ..Allah affetsin, Hidayet hepimiz için geçerli bir dua...
Aynur Durmuş