Bana göre sanatta kısıtlama olmamalıdır. Sanatçı hayatı olduğu gibi görmeye ve göstermeye çalışmalıdır. Aksi halde gerçeklerden sapmış olur.
Edebiyatta sanatın bir dalı olduğundan gerektiğinde dalı budaktan sözünü kulaktan sakınmamalıdır. Evet sövmek güzel bir şey değildir lakin öyle zaman olur ki ne söylesen kâr etmez söyleyeni ve dinleyeni tatmin etmez. İşte böyle zamanlarda sövmek bazen cuk oturur.
Şiirlerini bayıla bayıla okuduğunuz dinlediğiniz bir çok şairin aynı zamanda içinde küfür bulunan bir çok şiiri vardır. Şimdi ne yapacağız? Bu şiirleri şiirden saymayacak mıyız? Ya da artık o şaire tu-kaka mı diyeceğiz?
Örneklere Osmanlı döneminden başlayıp günümüze doğru yol almak istiyorum. Hicvederken sövmenin sadece günümüze has bir şey olmadığını göstermesi açısından bu tavır önemlidir. Nabi gibi Nefi gibi en usta ve en meşhur şairlerin bile sövdüğü bir çok şiirinin olduğunu bilmek lazım.
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız