Hicret vakti Şiiri - Mehmet Yaşar Genç

Renklerini kaybetmiş soğuk bir nedenle
Ben beni, bedenim-dekini, kendimi arıyorum

Gözlerime hüzün üfleyen rüzgarın ıslığında
Kulaklarımı hırpalarken bu şehrin uğultusu
Işıkların kaldırımlara süzüldüğü sokaklarında
Kendimi arıyorum

Adımı usulca fısıldadım, ses yok
Var gücümle haykırdım, kemiklerimi çatırdatarak
Ciğerlerim uçtu, hayallerim göçtü sandım
Yüreğimi daraltan bu şehrin kaldırımlarından geçerken
Yılların ezikliğini taşıyan taşlarına bırakıverdim umutlarımı
Yollarında yalnız kaldı adımlarım
Yorgun düştüm sokak ortalarına
Bu şehir; beni aldı benden, beni kopardı benden
Ben kopmadım, bu şehirden

Ben beni yitirdim bu şehirde
Elimden tutmadı dağların efesi, şehirlerin nefesi
Kimim ben, neyin nesiyim, kimin sesiyim?
Gölgelerle konuşurken yapayalnız
Gitmek istiyorum artık bu şehirden
Ben bu şehrin ne dadaşı, efesi, ne de başa konan fesi?
Ben Anadolu'nun kaybolan sesiyim
Ben beni, bedenim-dekini, kendimi arıyorum.