Hicret Kelebekleri Şiiri - Zafer Altuntaş

Göçtü kelebekler
Ak sulardan
Yeşil çöller diyarına
Bir aziz örümcek gibi sardı kalbi
Sıcak iklim yağdıran göç terazisinden
Yüreklerin tazecik ağına
Sarıldı beyaz
O güneşten parlak
O ölüm yiyenlerin otağına

Rengini ağaçlardan
Mevsimini kovuklardan sildiren
Kaygı mahzenlerinde
Ölüleri ölümle dirilten
Sıcacık denizlerde
Soğukları şefkatle delirten

Ey ayağı köpüklü
Gözleri yıldırım
Suları çarpan
Ey dumanları bazen şeytanı
Bazen melekleri tartan

Ah o gölgeli
Geniş sofralı ellerin
Nimettir bizlere
Gamzeleri güldüren
Güneşten kaçak hüzün haramilerin

Sorarım sorgularım
Aklım aciz
Bu nefis
Bir boyalı sanattan

Bu yolculuk nereye bilmiyorum
Belki satürn ovalarına
Belki gül yüklenmiş
Belki dikenlenmiş
Öfke sızdıran aşk kovalarına

Şimdi
İpler bağlandı ellere
Parmaklar narin
Dem vuranların hissiyatında
Tel tel ırmaklar
Akıyor notalardan
Bir beste oluyor serdengeçen
Kanat takmış şiir sofralarından
Ve az sonra
Aşk uçacak
O uçurtmaları kaçıran
O zalim martıların ardından

Belki yarın
Yağmur inecek
Yaldızlı kubbeden yanan ocaklara
Belki daha sonra
Yetişecek kalabalıktan
Yalnız kalacak deliren kucaklara
Belkide gülecek ölüm
Kendini ölümsüz sanan
O yüzü soluk
O kanı sıcaklara
Zafer Altuntaş