Hicranın Gölgesinde Şiiri - Seyran Özcan

Vakti gelince çöker gönle bir sızı;
Yolcuya yük olur kalbin ağı ızdırap.
Ne kadar saklansa kaderin izi,
Sonunda görünür; kaçış yok, hesap.

Dünya bir gölgedir, geçer serinden;
Gülüşler solar da kalır yerinden.
İnsan, en çok kendi eder kendinden;
Farkına varır da geç olur, ayıp.

Rüzgâr savururken ömrün harmanını,
Kim taşır içindeki fırtınanı?
Her nefes biraz daha alır canını;
Geri dönmez elden kaçmış bir anı, yazık.

Kervan yürür, yol biter, iz silinir;
Bir yokuş, bir iniş... kader bilinir.
Seven, sevdiğine bir gün “el” olunur;
Yarım kalan aşklar bırakır hicap.