heyhât! Kahrolası
yalnızlığı soluyorum
soframa katık ettim ayrılığı
yine de sindiremiyorum
gecenin zifirisinde
gövdemde mide fesatları
yatağımın nemli köşesinde
yastığıma damlar gözyaşları
yağmura kanka damlalar
yağmur ikimize küskün
bir aydır düşmüyor
istanbul’a bir damla ve hep hüzün
isteyip de yazamadığım
bir şiirden öteydin sen
aceleyle kağıt peçeteye yazdığım
iki çift mısra gibiydin
sonra söylene söylene ezberlediğim
yokluğun azmettirir katili
içimde bir sızıyı tetikliyor
ve düşümde yanan lambanın fitili
yüreğimdeki yerini kundaklıyor
sabaha doğru
kâbustan kalkmış gibi
etrafımda terden bir koku
ayrılık dediğin ter misâli
yorulmuş aşkların teninden sızıyor.
Kayıt Tarihi : 20.1.2005 04:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!