Hicran Yorgunu Şiiri - Savaş Barha

Ne olmak istiyoruz?
Ne olmak için yaşıyoruz?

Olmak istediğimiz şey
yaşanacakları hak ediyor mu?

Toz pembe bir hayal kurmanın cezası
neden kat kat acı çekmek olmak zorunda?

Mevcut düzen yıkılmadan da
yeni bir düzen kurulamaz mı?

Bedenler büyürken
ruhlar çocuk kalamaz mı?

Bu zamanın derdi ne?
Neden hızla akıp gidiyor?

Bir kelebeğin güzelliğini
bir ömür seyretmek
neden imkansız?

Neden herkes sustu?
Neden her yer karardı?

Bu ne menem
bir kıyamettir?

Offfff offf!

Yine kitabın
ortasından konuşuyorum.

Beynimi kemiren düşünceler
dilimde intihar ediyor.

Şakağımda dayanılmaz
bir acının ıstırabı var.

Yağmur yağıyor.

Gözlerime
sis perdesi çöktü.

Her yer
rüyalarımda düştüğüm
uçurum gibi karanlık.

Ne tutunacak bir dal
ne de uzanan bir el var.

Bir berduşum.

Gölgesiyle arkadaş
biçare bir yalnızım,
yalnızlığa mahkum edilmişim.

Dünya zindanına prangalanmış
boynu bükük bir mahkumum,
mahkumiyetim ile kol kola girmişim.

Bir bardak suya,
tatlı bir tebessüme,
bir ekmeğe muhtacım.

Dilek ağacına bağladığım
dileklerim nerede?

Saksım, uçurtmam,
şiirler doğuracak kağıtlarım nerede?

O masmavi gökyüzüm,
o bembeyaz semam nerede?

Kim çaldı kapımdaki
boncuklu ayakkabılarımı?

Kim vurdu sırtıma?
Kim ağlattı beni?

Falcı kadınlar neden yalan söylüyor?
İskambil kağıtları neden yalan söylüyor?

Papatyalar, kahveler,
eller neden yalan söylüyor?

Tek gerçek
gözlerin değil miydi?

Hastaların şifası merhemdeydi.
Benim merhemin gözlerinde değil miydi?

Gözlerindeydi
umut bağladığım düşlerimin
en güzel yarınları.

Gözlerindeydi
haykırmak istediğim düşlerimin
saklı kalmış anıları.

Gözlerindeydi
seninle kurduğum hayallerimin
büyülü anahtarı.

Bir kahve içmeliyim.
Sonra bir kahve daha.
Sonra bir kahve daha.
Ve sonra bir kahve daha.

Uyumamalıyım.

Uyursam,
yine senli düşler görüp
umutlanacağım.

Artık umutlanmak değil,
umutlarımın gerçekleşmesini istiyorum.