Hicran Yarası Şiiri - Ozan Çağlar

Koşuyordum yağmurlu gecede,
Islanmış pabuçlarım,
sökülen pantolonuma aldırmadan..
Ağrısa da güneş görmemiş topuklarım,
Kaçmalıydı, silkinmeliydi,
geride bırakmalıydı,
tüm pisliğiyle şehri.
Sıkmalıydı çıbanı,
akıtmalıydı irini..
İnmeliydi köye, tertemize...
Mis gibi tandır kokan ekmek,
köy yumurtası yemeliydi..
Coşkun akan ırmağa sokmalı başı,
Hiç çıkarmadan orada ölmeliydi..
Ya şehirde kalıp kirlenmeli,
yada köye inip temiz ölmeliydi.
Oysaki ne kadar güzeldi,
şehirdeki ilk günlerim..
bambaşka bir dünya,
bambaşka bir yaşam şekli,
yeni insanlar ve yeni hayat..
heyecandan kuş gibi çırpınan kalbim,
sevdiğimin elini tuttuğumda,
uçar gider, arşa ulaşırdı.
Çok ezildim, çok savaştım,
burnum kanadı,
sırtım ağrıdı,
kaçtım, saklandım..
vuruldum da hatta,
ama dönmedim köye,
inat ettim dönmedim..
Otururdum deniz kenarına..
Martılar inerdi su içmek için denize,
bense; gözyaşı dökerdim;
çektiğim hasrete..
Kalbim ağrıyor,
yanlış adımlarım geldikçe aklıma..
kendine soruyor insan;
'Nerede yanlış yaptım? ' diye,
ama cevap bulamıyor,
bulamadıkça da;
daha çok canını yakıyor insanın..
yanlış yolda adım attıkça,
bu yanlışın farkına varmakta zorlaşıyor..
hatta bunu itiraf etmek bile..
Sonradan anlıyorum;
aslında asıl yanlışın; gerçek soruyu
anlayamamış olmamdan kaynaklandığını..
ve hatta zamanında doğru karar verip,
doğru yolu tercih etmediğimden olduğunu..
kısaca, boşa zaman geçmiş,
boşa kürek çekmiş,
ve boşa enerji tüketmiş olduğumu..
en acısı ise,
bütün bunları ancak
şimdi itiraf edebiliyor olmak! ..
Dedim ya;
hicran yarası..
ben gittiğimde,
arkamdan arkadaşlarım anlatırmış,
ve hatta gazeteler bile yazmış..
'köy, köy' diyerek gittiğimi..