Hicran Operası Şiiri - Özkan Büyükburçoğlu

Sırtını dünya ya dönmüş, denize bakıyordun,
Mavinin tonları içinde buldum seni,
Yedi renk ebem kuşağı gibi elbisen,
Ancak dünya ya küsmüş gibi,
Sırtını dönmüş, denize bakıyordun.

Odunun ateşte tutuştuğu süre kadardı,
Kalbimde ateşin yandığı ey yar,
Bir bakıştı sanki yıldırım düşüren,
Bak! Yağmuru gör şimdi yanaklarım da.
Yıldırımın şavkından sonra ki sesi kadardı,
Kalbimde ateşin yandığı, ey yar.

Izdıraplar ahh o kör olası ızdıraplar,
Sönmeyen yangınlar, ahı efganlar,
Çığlıklar kimsenin duymadığı sağır çığlıklar,
Yardıma kimsenin gelmediği imdatlar,
Ey sevgili, olduğun yerde kalacaksın sır bu.

Susacaksın ey gönül. Susup özleyeceksin,
Biliyorum o da susup seni özleyecek.
Kendimi zindana esir edeli hiç hürriyet istemedim,
Ama şimdi öyle değilim. Nedir bu azad Aşkı
Gönlünde kopan fırtına Vuslat tınısı.

Ahım yok sana Azizim. Kulağımda kalan yalnız bir opera,
Vuslat’ın ilk mısrası: “Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar”
Ahh öyle mutluydum… Bir ömrü çıkarıp kafesinden,
Azat edip bedenimden sana verebilseydim.
Ahım yok sana Azizim. Bir ömür duacınım.