Hiçran Mektubu Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Buda aldanışın, resmi belgesi,
Biz diye başlayan, siz diye bitmiş.
Kalemin kağıda, düşmüş gölgesi,
Sualime cevap, yaz diye bitmiş.

Mum koymuş masaya, yakmış en önce,
Bana kızmış haspam, mumlar sönünce,
Birde name yapmış, kendi kendince,
Buza koysam aşkı, köz diye bitmiş.

Kalbini dört aç, beni bir dinle,
Çarparsan bulursun, yetmişi binle,
Konuşmak daha zor, anlaşmak senle,
Muhabbet ikramın, az diye bitmiş.

Bir gün döner elbet, balın peteğe,
Ne gözlerin değsin, elin eteğe,
Bir selamdan başka, geçme öteye,
Kalbine bir çukur, kaz diye bitmiş.

Alem kur kendine, çağır dansözü,
Sen şarabını iç, bende son közü,
Bu satır bitirmiş, aşkı son sözü,
Artık kardeşimsin, öz diye bitmiş.

Görmekte mi yasak, senede ayda,
Bilirim bir rical, bulunmaz fayda,
Bu kadar basit mi, sanki kolayda,
Üstüme bir çizik, çiz diye bitmiş.

Söyle de Annene, kessin başını,
Kotarsın yemeği, koysun aşını,
Silerken düşürmüş, kanlı yaşını,
Bütün yollar bana, düz diye bitmiş.

Elekler asılmış, unlar elenmiş,
Kurulmuş sehpalar, bıçak bilenmiş,
Hem kötü söylemiş, hem de ilenmiş,
Tutmasın ellerin, diz diye bitmiş.

Çiçeklere demiş, güle söylemiş,
Ateşlere yanmış, küle söylemiş,
Allah aşkı için, bile söylemiş,
Bu ahdi kararı, boz diye bitmiş.

Kahıroğlan nedir, nağmeler ince,
Gözü de görmüyor, böyle sevince,
Şayet ki ölürsen, sen benden önce,
Sana bir Fatiha, söz diye bitmiş.