Hicran-ı Ağıt Şiiri - Erdem Gümüş 2

HİCRAN-I AĞIT

Sadâkat bağımdın, hâzanda bile,
Mor menekşem n'oldu? hercai halin.
Çiy düşmüş goncanda, kim kondu güle?
Söyle elin m'oldu, çiçeğin dalın?

Bu aşkın deryası, sığ değil derin,
Ben Ferhad-i sevdim, sen ise Şirin,
Kutsal sevdaları, Rabbimden sorun,
Sanmayınki kuldu, şahidim bilin. 

Şimdi samyelisin, şimâl esersin,
Sebepsiz sebepsiz, sık sık küsersin,
Aşkımı hazmetmez, geri kusarsın,
Sevdama çektiğin, çizgiler kalın.

Sen böyle değildin, garip bir hal var,
Sanırım arada, başka bir kul var,
Vuslat-ı visâle, harap bir yol var.
Mühletim mi doldu? söylesin dilin.

Beraber ağlardık, beraber güler,
Yemin andımızı, semâ'dan diler,
Ölümsüz sevdama, yâr namaz kılar,
Salı omuz buldu, bu figan kulun.

Ağla artık ağla, meftun gözlerim,
Ağlamak hakkındır, ıslat yüzlerim.
Kâr etmez gönlüme, dud-i sözlerim,
Hayâl meyâl oldu, hüsn-ü cemâlin.

Hem ağlar hem yazar, Figani beyit,
Kırdım kalemimi, bilesin kağıt,
Bu son şiir bu son, hicran-ı ağıt,
Aşk mahşere kaldı, kabrime salın.

Erdem GÜMÜŞ (Kul Figani)
09.06.2018 ÖZBEKİSTAN/TAŞKENT