Hicran Durağı Şiiri - Tunahan Dündar

Aynı istasyonda başlamıştı,
İsmini hatırlamadığım sevdalarım...
Aynı tarafa gidiyorduk kalmadan,
Kaç durak olduğunu bilmeden...
Sadece kaçıncı da olduğumuz,
Önceki duraklarımız belli olan...
Kalanının hayal gücümüzle sınırlı,
Platonik tahammülümüze bağlı...
Yaşam çizgimizle paralel ağlı,
Hayatın çıplakça ta kendisiydi...
Kendinden utanmadığı kadar,
Başkasından utanan klişeli...
Duygularla çepeçevre sargılı,
Kanayan yarada kendini bulan...
İyileşen kabuklarına aldanan,
Kendim gibi uysal yaralarım vardı...
Biz iki raydık aynı istikamette,
Vuslatı olmayan her durakta...
Saadeti bir düdük ve tahtalar,
Bir bir ahengi mahcup duygular...
Yol uzun olmuş kısaymış darmış,
Ne fark eder? sonu hicran matem...
Öyleyse gönlüm duyma hicap,
Her cürümün faili olamazsın...
Hatıralar nafile kalır değmezdi,
Ömür ebedi vuslat kolay olsaydı....