Hicran Şiiri - Harun Doğruyol

Sen bana yaptıklarını bilemezsin
Seni düşünmek depremdir içimde
Kelimeler dudaklarına konan kelebek
Duruşun yüreğime damlayan kandır
Ölümsüz bir aşkla sevmek seni
Hayatın hazzına erdiğim andır

Yıkılsın şehirler, savrulsun tahtlar
Gönlümdeki yerin sultandır
Her sokağa adını veririm bu şehrin
Bu şehir sensiz bana zindandır

Bir rüzgar alır götürür seni
Ölümle dost olduğum bu zamandır
Kalbim hicranınla yanmış bir mendil
Yaşamak ellerimde ufalanan yalandır

Alemler öksüz kalır gidişinle
Sensiz her gün bana imtihandır
Ruhum zahmetle soluklanır
Yokluğun yüreğimde büyüyen isyandır

Yürürsen sokaklar sürüklenir peşinden
Seni anlatan ancak destandır
Bakışlarından bir pırıltı yakalayan
Adı kitaplara geçer kahramandır

İstemem ne mal, ne mülk
Dizinin dibi bana vatandır
Ellerinin değdiği yerler tanıdık
Ayrılığın; yaddır, yabandır

Adın geçmiyorsa şarkılarda
Şarkılar boşunadır, sıradandır
Herkes sevemez seni
Seni sevmek gururdur, şandır

Nice bağlar tanırım sahipsiz
Sensiz Babil asmaları virandır
Haramilerindir geceleri çöller
Sensiz hazineler, kervanlar talandır

Hüzün yüzünde bulut bulut
Gülüşünse şafaktır, tandır
Şeytan bile utanır senden
Varlığın melek gibi nurdandır

Sen konuşunca çiçekler sana döner
Varlığınla her yer bahardır, gülnihandır
Bir damla gözyaşına kainat feda
Hüznün sonbahardır, gamdır

Gülüşüne değip geçen rüzgar
Senin sarhoşluğunla perişandır
Sabah çırpınır sen uyanınca
Varlığın bu dünyaya ihsandır

Her duruşuna bir çiçek adı bulurum
Mevsimler ancak seninle tamamdır
Dünyanın bütün manzaraları sönüktür yanında
Seni yakından seyretmek akla ziyandır

Yokluğun bir alev gibi içimi eritir
Yıldızları sallar gidişin ah u efgandır
Senden biran çevirirsem bakışlarımı
Buna sebep ancak yaradandır

Herkes seni sevmelere uzanır
Senin yerin yüreğimdir, işte buramdır