Hicran Şiiri - Osman Kocaoğlu

Hicran’dan önceki halimiz bu hal,
Felek dişlerini bize biliyor.
Unutmaya kalbimizde yok mahal,
Şüphe olmaz sevgimize biliyor.

Uzun boylu, benim kadar Çağlayan,
Selma’mız var ara sıra ağlayan,
Var mı Naci gibi gönül bağlayan?
Sevip-sevilecek kızı biliyor.

Elif ‘abla’ kötülükten arınmış,
Sevgi’miz var hangi elde görülmüş! ?
Hilal laf olmayan yerde barınmış,
Ne latife ne de sözü biliyor.

Saç ağırdı Çakır düşünme derin,
Göknur’u tez elden olsun everin,
Meltem’in gönlü hoş, yüreği serin,
Zamanında yanmış közü biliyor.

Tuğçe OTTÜ’lüye vermiş yakayı,
Aysun’a yapmayın sevmez şakayı,
Belma deyip üzmeyin Aybüke’yi,
Ben denedim hemen kızabiliyor.

Akın çok kaçırmış dönüyor başı,
Özkan arkadaşın(ı) sırtında taşı,
Ayşe Latif ile pişirmiş işi,
Sokakta kol kola gezebiliyor.

Fatih’le dost olsan dağlar aşılır,
Sarabat’la niye çok uğraşılır! ?
Ahmet Yıldız derse gelse şaşılır,
Okulun yolunu bazı biliyor.

Sevilay Maraş’tan çıkmışta gelmiş,
Gülden yüzüğünü takmışta gelmiş,
Zeliha kimleri yakmışta gelmiş’,
İşlediği işi mazi biliyor.

Meşe’ye darıldım bir huy uğruna,
Candan, geçer sevdiği şey uğruna,
Çiğdem, Şirin söylemez ney uğruna,
Dinlediği popu cazı biliyor.

Ayten ne can yaktı ne kendi yandı,
Karatepe çömezlere dadandı.
Cihangir onunla şöhrete bandı,
Bamı, mızrabıyla sazı biliyor.

Sevim engelleri yıksa da gelse,
Sami derslerine baksa da gelse,
Yücel Bey! Borsadan çıksa da gelse,
Repo, tahvil, lot, dövizi biliyor,

Levent nisalarla gezip durmada,
Yıldırım her işi hayra yormada,
Ercan Er sazına akort vermede,
Güzelden anlarız bizi biliyor.

Nefise çok tartma düşünme ince,
Gönül vermiş Belgin yiğit bir gence,
Erol ne demektir şu bakış sence! ?
Arif olan onu bilebiliyor.

Hicran’a kalplerde yer bulunmalı,
Sılay’ı özleyen yar bulunmalı,
Aydilek’i çözen sır bulunmalı,
Sükutla başlayan nazı biliyor.

Fatma Turhan git görevi ifaya,
Cengiz çıktı sınıfı müdafaya,
Söyleyecek söz kalmadı Sefa’ya,
OSMAN bu kadar(a) yazabiliyor.

(10.06.2000 Ankara)