Hicran Şiiri - Enes Engin

Zaman ve mekanın dar buudlarını aşarak,
Sonsuzluğu yakalamak, yudumlamaktı tek dileğim..
Yürümeyi değil; hep koşmayı, hatta uçmayı istedim.
Merdiven dayamak için yıldızlara, o zifiri karanlıklarda;
Hep sabırla ve hicranla bekledim..
Ulaşmak istedim her seferinde,
Düşlerimdeki gül bahçesine..
Kumu yatak, taşı da yastık yaptım kendime.
Kavga verdim;
Gecelerin dondurucu soğuğu ile
Gündüzlerin kavurucu sıcağı arasında..
Uyku nedir bilmedim geceler boyu! ..
Ket vurdum, sustum her haykırışta
Uzun geceler koştum, yoruldum..
Tökezledim kaç kere
Takıldım ufak engellerde
Tufanlar koptu kalbimin ta derinliklerinde
Susmak bilmeyen feryatlar yükseldi göklere
Uzun uzun çığlık sesleri,
Ve bitmek bilmeyen hafakanlar var içimde...

Kalın zincirler dolanmış ayağıma,
Kelepçeler takılmış zayıf bileklerime
Kalakaldım bu dar çerçeve içerisinde
Gözlerimde fer, dizlerimde derman yok
Yok ki; kalkıp doğrulayım
Doğrulup yaramı sarayım
Çözeyim kelepçeleri ellerimden
Ayırayım tüm zincirleri bedenimden..
Heyhat! Gel gör ki elim kolum bağlı,
Düğümler sarpa sardı
Kalkamıyorum olduğum yerden
Koşamıyorum özgürce ve hürce
Düşlerimdeki gül bahçesine...

Tiz bir ses çınlıyor kulaklarımda,
Bir ezgi yankılanıyor her tarafta.
Çalan hasret türküleri sanki
Sanki kavuşma isteğim benim
Belki de duymak, hissetmek istediklerim...

İçimi bir hüzün kaplar
Ve alnımdan soğuk terler,
Şakaklarımı yararcasına kaymaya başlar..
Gözlerim yağmur dolu bulutlar misali
Yanaklarımda sıcak bir gözyaşı tanesi..
Her tebessüm acı bir iz bırakıyor yüzümde
Bense bırak gülmeyi,
Konuşmak dahi istemiyorum artık..
Bir umutsuzluk girdabı içine çekiyor beni
Gözlerimi kapasam, değişmeyecek sanki odanın rengi
Bütün bir ömür boyu ağlayışım,
Sadece bir gülü soldurmamak içindi...