Hicran Şiiri - Bahadır Arif Mete

Yaşamak sandım sensiz hasretini,
Düğüm düğüm boğazım…
Ne yemek gelir içimden ne içmek.
Açlığın nöbeti bekler beni,
Gelir arada çocuk çığlığın,
Edercesine deli!
Olsan da yavan olsa ekmeğim,
Banıp bulanık suya yanına kuru soğan!
Anlamam ben anlamam,
Dünya da yaşamaktan!
Kiminin bahtına mutluluk…
bana düştü acılardan arda kalan.
hani ebet ti sözümüz hani?
varsa yaşamak bize kalan ömürden,
kimi kuyu kimi zindan hükmü verilmiş.
gel artık gel!
bekletme kurtar beni yükümden..!
Alıştırma beni yokluğuna,
Tuttuğum ellerin di şimdi dizlerim yavan!
Bir tufan gelir…
Boğar beni katar hüznün okyanusuna.
gamıma kefen biçme hasretini,
Baktığım gözlerindi,
yüreğim şimdi viran!
Bir Azrail gelir…
Alır da canımı bağıra çağıra.
Diledim seni vakitlerden öte!
Al bak şimdi avuçlarım kan revan!
Açmaz çiçekler solgundur güller,
Boynu büküktür ötede begonviller!
İstemem dünya istemem bülbüller,
Daralır nefesim…
gün be gün şimdi bana hicran..!