Hicran Şiiri - Özkan Öner

Gözlerime bakıp gülünce. Ona ait sözcüklere boğulurdu kainat.
Elleri bembeyaz bir martı gibi kucaklardı Gökyüzümü Saçları beline kadar uzanırdı Kıvrımlarında menekşe kokuları. Gözleri engin maviliklere uzanır. Ufkunda kaybolurdum. en çok papatyaları severdi. birde Yağmurun ardından gelen toprak kokusunu..
Onunla bir kaç mevsimsizliğe katlanmıştı Gençliğimiz. birde yıldızlar arası yokluğunu Sığdırmıştım gecelerime.. Mecburi bir vatan göreviydi ayrılığımız Döndüğümde nişanlanmıştı ailesi Adı hicrandı. hiç unutmam Hicran olup kalmıştı İçimde bir yerlerde yokluğu..!