Hicran Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Gidişinin hüznüyle, savrulan kum tanesi,
Ve yağmurun usulca sokuluşu toprağa,
Ve boş kalan rıhtımda esen rüzgarın sesi,
Hep seni anlatıyor, sensiz kalan bu çağa.

Gölgeler düştü sanki, güneş görmedi camlar,
Yaz bahçeleri soldu, kalan bir tek güz şimdi,
Sensiz geçti kandiller, yaşanmadı bayramlar,
Tesbihin boynu bükük, seccaden öksüz şimdi.

“Hastayım yaşıyorum görünmez hayaliyle”
Bu şarkıdır; duyunca, böyle dolmama sebep,
O hüzünlü nağmesi ve sonsuz melaliyle,
Bu şarkı ah bu şarkı, seni hatırlatır hep.

Erguvan bahçeleri artık geride kaldı,
Ve dal uçları öksüz, zerdaliler düşeli,
Bu vakitsiz sonbahar beni hicrana saldı,
Güzden mayınlar şimdi yollarıma döşeli.

Elem yüklü o gemi, hangi koyda demirli,
Hangi yolcu yollara şimdi düşmek üzere,
Zaman ürkek bir çocuk, saçları tozlu kirli,
Rıhtımda boynu bükük, el sallar gidenlere.

Dünya hayal iklimi, hayat örümcek ağı,
Bu bilmece bitmeli, bu çıkmazı aşmalı,
Bırakıp da gitmeli bu iki yüzlü çağı,
Her şeyden ah her şeyden artık uzaklaşmalı.

05.11.06(Dedemin vefatı üzerine yazılmıştır)