Hicran Şiiri - Ramazan Yaman

Hicran;
Gözlerin düşmesin böyle önüne
Umudun akmasın kirpiklerinden
Sen”O”nu bulmak için çıktın sürgüne
Adı silinmesin dudaklarından
Sen; seni bırakıp gittiğin o gün
Ruhun emin olsun ayaklarından

Hicran:
Kanatma yüreğini böyle yok yere
Yok yere eskimesin göğsündeki sır
Tek taşıyacak yürek seni seçmiş bir kere
Yolunu kaybedersen, ışığına sor.
Sor ki söylesin gecenin sesini
Yangın nasıl gül açar, sular nasıl tutuşur.
Sen dağların ürktüğü bir yükün hamalısın
Ve hep böyle bahtiyar bir hamal kalmalısın

Hicran:
Geceler erir gözlerine değince
Umudun demirlerin kâbusu
Arınır senin düşlerinde yarınlar kederinden
Senin büyük yükündür kahpelerin korkusu
Dünya katiller büyütürken karnında
Sen insan dokumuşsun yürek tezgâhlarında
Belki garipsin, kimsesizsin lakin;
Kimbilir kaç sakar kapandı,
Kaç firdevs kuruldu senin yamaçlarında

Hicran:
Araf’ta bekleşenler seni araşır
Sorarlar umutsuzca günahlarına
Sen gitme göğsümüzden,
Sana bu yük yaraşır
Kapan de kapanayım
Kutlu ayaklarına

Hicran:
Dağların başımıza geçtiği o gün
Denizler alev alev tutuştuğunda
Kemiklerin doğrulup kalktığı son gün
Canlar canandan kaçıştığında
Sen kalacaksın birtek bahtiyar
Çelikler tutuşacak, sen gül açacaksın
Hem çocuk olacaksın, hem genç, hem ihtiyar
Görüyorum;
Cümle ins ve cin,
Sana öykünüyorlar.