Hiçlikte Bir Yaşamın Kadere Kırgınlığı ...

“Ya da”sı yok..
Ki zaten bir yudumluk can varken
Gökten yere bereket niyetinde
Son damla düşerken
Sözün anlamı yok..

Sabit doğrular üzerine, tren rayları gibi, tek gidişlik ve samimiyetsizlik ilkesinde yerleştirilmiş kaderlere düşlerini, umutlarını hiçe sayıp sebepsizce bağlananlar (!) Biz kadere karşı çıktık diye mi böyle olduk? Kırılmadan eğreti damlaları yerlerde sürtünerek toplar gibi isyankâr değilde tamda şimdi durduğumuz noktada sanki katran karası lekelerle kadere bağlıymış gibi yaşamamak için çıkışmaktı suçumuz. Acaba çok mu kızdırdık Tanrı’yı? Değerler vererek, rakamlarla sevişerek çözemediğimiz bu karmaşayı sizin gibi koyun-ot sempatisinde karşılasaydık alabildiğince mutlu yaşarmıydık hayatı?