Hiçlikte Bir Yaşamın Kadere Kırgınlığı

“Ya da”sı yok..
Ki zaten bir yudumluk can varken
Gökten yere bereket niyetinde
Son damla düşerken
Sözün anlamı yok..

Sabit doğrular üzerine, tren rayları gibi, tek gidişlik ve samimiyetsizlik ilkesinde yerleştirilmiş kaderlere düşlerini, umutlarını hiçe sayıp sebepsizce bağlananlar (!) Biz kadere karşı çıktık diye mi böyle olduk? Kırılmadan eğreti damlaları yerlerde sürtünerek toplar gibi isyankâr değilde tamda şimdi durduğumuz noktada sanki katran karası lekelerle kadere bağlıymış gibi yaşamamak için çıkışmaktı suçumuz. Acaba çok mu kızdırdık Tanrı’yı? Değerler vererek, rakamlarla sevişerek çözemediğimiz bu karmaşayı sizin gibi koyun-ot sempatisinde karşılasaydık alabildiğince mutlu yaşarmıydık hayatı?

“Belki”si de yok bu işin..
Utancından yanakları kızaran,
Mühürlenmiş kaderimin
Değişmesi de söz konusu değil
İhtimale mecal yok..

Karın beyazını gecenin karanlığına terk eden güneş gibi, doğruları yalana mecbur eden sen (!) Hayatı 30 cm mesafede göz hizasından gidip gelenler gibi üşenseydim yaşamaya sırtımdaki sıkıntı küfelerini indirip dindirir miydim acıyı? Fular düğümünden yola çıkıp bol kumaşlar, örselenmiş süliyetler ve sadelik sanılan loşluğu üzerime sindip kendimi entellektüel sıfatlarla taktim ederek etrafa notalarla betimleseydim hayatı garip bir zevk eşliğinde kafiyelerle, ölçülerle süsler miydim mısraları? Ya da bir kısrak zarifliğinde ikimize tek porsiyonluk duygu harmanıyla bezeyip akşam yemeğimi donuk şehrimin ürkütücü sakinliğinde yudumlarken umutlarımı ilk defa iliklerime kadar hissedebilir miydim yaşadığımı?

“Sonu” yok bunun..
Kadere hükmen mağlubum..