Hiçlik Makamı Şiiri - İdris Yılmaz

Tüm öfkesini kuşanmış bir insan
Kıyama durduğunda çatık kaşlarıyla
Kadim bir düşmanlığı çağrıştırır bu taş sunaklarda
Pencerelerin pervazından sızan ışıkta gölgeler
Dimdik sütun gibi cesur ve onurlu kaldırır ellerini
Arzuların çıldırtan isteklerini yenmenin rahatlığında
Görür sarsılmaz gerçekleri
Eğilir saygı ve hayranlık içinde iki büklüm
Ve aşk hiçlik makamında alnından öpüp
Diz kırdırıp oturtur sessizce
Dilenci gibi istekli ve ısrarlı boyun büküşlerle
Bakınırken sağa sola
Bir yazı çalınır gözüne
Ey insan! Mutlu olmak yetmez umutlu da olmak gerek.

Hikayemi soğuk bir kış günü yazıyorum
Karların üzerine beyaz kalemle
Biraz donuk mat
Biraz silik acı düşüyor gözlere
Toprağın üstünden akıp giden suların
Bereketi olmaz boz bulanık
Ana gibi sabırla emzirmeli yavaş yavaş
Çileli bir hayatı bırakarak
Açmalı kollarını kardelenlerle bahara
O soğuk yüzleri aşk ile ısıtan yalnızlık
Ki benim hiç bir iddiam olmadı
Yalnızlıktan başka.