Ben kendimi gülmeye,
aşka adadım.
Hüzün, hep hiçliği
solursun, yüzüme.
Hasretin közünde
erirken,ben.
Sen yüreğim denen
gönül bağıma...
Yaban kuşu gibi
nereden dadandın?
Bu kadar insan
içinde
beni çok mu aradın?
Gülüşleri sürgün
edilen,
hüzünleri yeşeren
gönlümde,
hiçlik,solgun bir ölümdür.,bende.
Yaprak yaprak...
toprağa dökülen...
Kayıt Tarihi : 6.3.2017 00:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!