Hiçlik... Şiiri - Emel Çetin

I.

Hiçler zamanından çıkıp geldim
Çok zamanlı takvimlerin arka yüzlerinden
ve ben kimi görsem, o denli
Tanırım gözlerinden

Gizli içlenmelerle sürülmüş
Bin bir masal öğüttüm dimağımda
Büyüttüklerim ise ayrı feza
Şiirden şehirler yumağımda

O denli sevdim amansızlığımı yani
En adımsı içler zamanımda...

II.

Gözlerim...

Bazı gün alabildiğine kısıldılar ki
İlk durağımız ayan oldu
Bazen de öyle büyüdüler ki gözler
Dolunayla şayan oldu...

Kime yarar?

Ne gözler göz bu vakit
Ne sözler artık akit...

III.

Ben, hep ben...
Hiçler zamanından çıkıp geldim
Çok zamanlı takvimlerin arka yüzlerinden
ve ben kimi görsem, o denli
Tanırım gözlerinden...

IV.

Tanırım...

Eski ama tanıdık yangınlar vardır
Allı morlu çiziklerinde...
Ya masmavi bir bucaksızlık
Ya da yemyeşil bir çöl fırtınası peydahtır
Sırf izleri kanamasın diye,
Analarının yamadığı izliklerinde...

Ayan beyan gözler vardır
Herkesin, herkesliklerinde...

Kim bilir belki de en hiçliklerinde...

Ben,
Zaman,
İşte ben...
Öyle göz göz olmuş amanlardan
Çıkıp iridim de,
Yenildim,
Pul oldum,
el ve alem içliklerinde...

V.

Ben, sadece ben...
Hiçler zamanından çıkıp geldim.
Çok zamanlı takvimlerin arka yüzlerinden
ve ben kimi görsem, o denli
Tanırım gözlerinden...

Emel Çetin, 05.04.2010, Adapazarı