Hiçlik Şiiri - Hamza Mamaş

Güneş de misafir.
Merihde.
Sende,
Bende.

Amansız verilen savaşlara,
Başarılara,
Madalyalara,
Hınca hınç meydanlara inat olacak her şey.
Hiçlik yutacak amca,
Seni.
Beni.
Evrenide.

Kuruluyorken koltuğuna,
Ellerin kulpundaydı kapının.
Hiçliğe ramak kala oluyor her şey,
Bitmek üzere başlıyor;
Gülmeler,
Ağlamalar,
Sevmeler.

Sonra;
Hiçlik alıyor her şeyin yerini.
Güneşi,
Evreni,
Sevileni,
Seveni,
Seni,
Beni hiçlik alıyor amca.

Ne kalıyor nefesten geriye...
Kocaman bir hiçlik kalıyor.