Hiçlik Şiiri - Ali Kemal 3

bir taş fırlatıldı havaya
ve kendisinin uçtuğunu düşünmeye başladı
uçmak, fırlatılmışlık kadar gerçek
ama düşene kadar kimseler taşa inanmadı
düşünmek, düşmektir
düşmek bu düşün bir vecibesi
sabah işte böyle bir ikindide terk etti merakı
olması gereken mutlaka oluyor dediler
bir fırlatılmışlığın yazgısına mıhlandık
ebedi bir muamma var üzerimizde
bu kasvet eksikliğin dibinde
yaşamın soluklanması

duyularım bir kan davasını sürdürüyor
ilk kez nasıl öldürüldüyse
öyle görünüyor herşey
ben gördüklerimin hafızasıyım
ışık yalnızca gölgemde hatırlıyor beni
hangi meydanda olacağı önemli değil
bütün savaşları yaşadı gövdem
ve ben tüm sorulardan vazgeçtim
biri hariç
yaratıcısı yok tutuluşumun
sahili avucumun içerisine aldım
duyduklarım, benimle mi bir sese dönüştü
yoksa, benmiydim bir sese dönüşen karıştırdım
toprağıma düştü ay
gecem bende izah etti kendini
bir tanrının doğumuna şahit oldum
boşluk ritimsel olarak işliyor içime
bir esrarın gizemine sızdım

ilk defa tenimde serinledi yağmur
içimde kayboldu manzaram
ve ben tüm sorulardan vazgeçtim
biri hariç
nedeni yok kalaylanmanın
bir kere yandı sularım
bir daha yanmaması neden
bu çelişki devir edildi bana
ortak oldum ardıl bir devinime
gördüklerim, bende düşünmeye başladı
bu hüznün taşıyıcısı benim
nostalji belleğini benimle paylaştı
ve bir tekrar edişi, ilkkez gibi yaşadım

yatağımda uyandı benimle bir şafak
ve gece vakti
benim içimde dinlendi dünyam
ben temas ettiklerimin toplamıyım
kanına karıştım uçurumun
esenliğimi böyle bir yalnızlıkta yitirdim
gecem bana olan iştağını unuttu
ve resimle dolduruldu bu karanlık
ben ise bir anlaşılmazlıkta kendimi buldum
bu olamamışlığın şehidi benim artık
hiçlik için sebebim kalmadı
toprağın fısıldaşmalarını dinledim
yeni çıktım canhıraş bir sevişmeden
gökyüzünün tellerinde müziği duydum
konuşmanın şamatası çınlattırken beynimi
başka bir cenin getirdim dünyaya
hareketin pişmanlığını miras edindim

bu çokluk, sürenin aktarılması
yolculuğum devir edildi bir yolcuya
zamanın olmadığı bir tekilliği gördüm
bir sonsuzluk döllüyor cebrimi
hiçlik için sebebim kalmadı
denizin halvetine dokundum
bütün kıskançlığı ile
rölanti eşlik ediyor dansıma
yakamozu en derininde kokladım
taşlar rüyasında beni gördü
taşmıydım, yoksa rüya mı
hiç bir zaman bilemedim
bu anonimlik yaşam verdi bana
kuşların mitoslarını çaldım
yıldızları misafir ettim kendi alametime
mevsimlerden yalnızca ölümü peydahladım
gerçekliğimin bir ahalisi yok
bakışım ötekinde dizginlenirken
bir firarın muştusu nefes verdi bana
esersizlik ise, yazgımın parçası