Hiçlik Şiiri - Sultan Büşra Sağlam

Kıpırdayan kitap sayfalarına anlattım kendimi
Her çevirdiğim sayfaya başka baktım
Başka okudum aynı kelimeleri
Farklı tonlarla, farklı hislerle
Ve bazen hissizce
Yokluğumu doldurdum mürekkep lekeleriyle
Okuduğum kadar yazsaydım
Mürekkep lekesinden yer kalmazdı bana kendi ruhumda
Kalırdım ortalarda
Ruhsuz, hissiz, merhametsiz
Hiçliksiz
Her soruya ‘hiç’ demezdim
Hiç yoktan ağlamaz
Hiç yoktan gülmezdim
Hiç olmayanı hep beklemezdim
Hep beklediğimi hiç saymazdım

Çok merak ediyorum
Görür müyüm bir daha dünya gözüyle kendimi
Bulabilir miyim bu karmaşada ruhumun en derinini
Bu içi dolmuş hiçlikten çıkabilirsem bir gün
Yeni bir hiçliğe gidecek olursam eğer
‘git’ diyeceğim kendime
‘git ve hiçliğine kimseleri alma’