Hiçlik Şiiri - İrem Turan

Çürümüş raflara koydum en sessizimi
Buz gibi bir duvarda asılı durmakta soluksuz bedenin
Vazgeçişleri yükledim sırtımın derin denizlerine
Dünya üzerinde bir adımlık izim kalmadı artık
Yaşamaksa,
Adını sessizliğe fısıldayan bir kırlangıç
Kalın duvarlar
Üzerime yıkılan o koca tuğlalar
Kalbime denk düşer asılı bedenin
Bir ipte sallanır da
Canın acısı tenimde biter
Boğazımı keser iplerin
Ellerini yoklar gibiyim
Siyah beyaz bir aynada
Dokunamadığın sıcaklığımda
Siliniyorsun
Ve ben alelade yaşamak telaşında
Kaldı ki yeni doğan bir tanrı gibi aceleciyim
Biliyorum
Bir dünya yaratmaktayım
Yitirmeden gerçekliğimi
Keskin bir kederde boğulmadan
Cansız sokak lambalarının kokusunu içime çekmeden
Durmadan akıyor kalbim
Plastik bir çiçeğin yeni açan taze dallarına
Tarifsiz bir acı duymaktayım
Kulaklarım çınlıyor girdaplardan
Ayaklarım siliniyor adımlarından
Parmak uçlarım kör bir kemanın son notasında
Ben ki ömrümü
Bir kütükten oymaktayım
Her halkam, ağrısız yaşım, silik gözlerim
Döküyorum sarı kelebeklerimi teker teker koynumdan
Tek günüm kalıyor
Sonsuz evrende
Yitiyorum

......

Komşuları vardı pencerelerimin
Şimdi yıkılmış şehrin tam ortasındayım
Taştan sevdamın
Yontulmuş acısında
Her adımım soluksuz bir bıçak ağzı
Batar canıma
Her adımımda
Silik izlerim
Tek gün görecek yüzüm
Gülüşünle bir toprak kokusu
Yürümekteyim
Uçsuz bucaksız, düşmelerimde
Bir adımlık izim bile kalmadı artık

....