Hiçliğin Şiiri Şiiri - Mücahit Kılıç

Karanlık tarafta kaldım
Gözyaşlarım yağmurun temsilcisi
Kulaklarımda fısıltılar
Sevgiden hatıra, yüreğimde acılar

Hatalar, pişmanlıklar
Sonu gelmeyen, karanlıktan yapılma
Işığı hapsetmiş yollar
Yürürüm, aptallığım yanımda

Peşimden gelen günler
Sevgimi alamaz benden
Yüreğimde bir sevgim var
Onu her şeyden, herkesten saklarım...

Sakınırım, yüreğim var olduğu kadar
Benden hızlı kovalayanlar
Koşamadığım kadar hızlılar
Ayaklarım, ayaklarımda ağrılar...

Yüreğimin onda biri kadar ağırsa
Dayanmaz ayaklarım, çatlar
İçim yanıyor
Bilirim, sönmez bu yangınlar

Gözlerim ağırlaştı, yine akşam zilleri
Işık yok, akşamı anlamanın yolu
Uykuya dalan canlılar
Uyku uyumak yasaktır bana

Cezamı çekmeden nefes almak
Acımı geçiremeyeceğim gerçeğini
Bilmek bile o kadar ağır ki
Denemeye takatim yok

Mutluluk kayıp gitti ellerimin arasından
Şimdi bu ellerimin bir görevi yok
Gülüşünü görmeyen gözlerim
Denizleri dolduran birer çeşme yalnızca

Sesini duyamayan kulaklarım
Gerisine sağır evrendekilerin
Ama yüreğim...
Ateşin taşıyıcısı, yükümün ev sahibi

Gönlümün saraylarını her gün temizlerim
Bana yeniden gelmen için bu anonslar
Duymuyor musun gözümün nuru
Seni çağırıyorum, benliğimle kayıbım...

Beni bir tek sen bulabilirsin,
Kaybolduğum karanlıklar
Gülümsemenle açılacak bir kilide bağlı
Zor değil beklemek gelişini;

Gidişini unutamamak zor...