Hiçliğin Pençesi Şiiri - Efecan Sarp

Kahroluşumun resimlerini
Yüzünde görüyorum
Yüzümde kalmış kan ve
Ruhum incinmiş inancından
Sen diye sızlarken geceler
Nutuk çekerim birden
Her şeyi yaparım o an.
Birden geceyi bükerim
Gezegenler hizaya girer
Ben ederim ve senin için,
Nizama girer tüm bildiklerim
Sen saygısı ve sevgisiyle
Çırpınıp durur evren ve evrenim
Bensizlikleri katlederim ve o çocuk
Yine doğar sancıların habercisi.
Her şeyimin sen demesi
Tesadüf olmasa gerek.
Nizama getirilen onca şeyden sonra
Sen asla sen olmadın.
Sen kendini kaybettin sonsuzlukta
Sayemde...
Sayende ben de kayboldum.
Öldürdün,kahrettin beni yaptıklarıma.
Ben bu kutsal aşkı koruyan iken
Beni gözümde hiç ettin.
Beni çok üzdün yıldızlar için.
Gezegenlere rezil ettin.
Karanlıklara duyurdun güçsüzlüğümü.
Ben sadece sevmiştim seni oysaki.
Ben şimdi neredeyim ?
Sen şimdi nesin ve ben
Seni görebilecek miyim
Gezegenler bana öfkeliyken
Ben seni parlatmaya devam eder
Sevgimden bir parça da sana veririm
Sen yine hiç edersin ve çeker gidersin
En parlak gezegenin birine.
Ben asla bulamıyorum seni
İzin vermedin kendimi tanıtmama
İzin vermedin kendimi kurtarmaya.