Hiçliğin Anatomisi Şiiri - Bahtiyar Aslan 2

Yalnızlıklar katından sesleniyorum.
Artık duyun beni demeyeceğim
Duymayın, görmeyin, sevmeyin beni.
Vazgeçtim!
Anladım ki hayata sımsıkı sarılmak da yetmiyormuş,
Eksik olunca bazı şeyler ne yaparsanız yapın yerini dolduramıyorsunuz yenisi ile...
Anılar; maalesef ki halâ sıradalar
Tekrardan anladık ki giden gelmiyormuş.
En yakınını kaybedince anlıyor insan
Mesela kendini.
Kimim ben diye sordunuz mu hiç kendinize?
Ben sordum!
Görüyoruz ki yine aynı cevap... Bir HİÇ!!!
Hiçlik ile doğup, hiçlik ile büyüyüp, yaşantımızı öyle devam ettiriyoruz...
Ben öyle yapıyorum yahut zorundayım.
Kimsesiz kaldınız mı?
Etrafınızda onca insan varken??
Ben kaldım...
Bir veda ile ölünmezmiş
Peki hiç veda edilmeden gidildiyse???
Ölünür mü o vakit?
Çığlık çığlığa kalırsınız ya kimse duymaz
İşte tam da öyle bir şey.
Babanızın delikanlı oğlu oldunuz mu hiç? Veyahut prensesi?
Ben olamadım.
Ya ben yanlıştım ya da her şey kader adı verilen bir kabustan ibaretti.
Süleyman öldü!!!
Aklı teselli ederiz de kalbi sanmam.
Duymayın beni!
Görmeyin!
Unutun beni!!!