Hiçliğime doğan Şiiri - Tanju Çubukçu

hiçliğime doğan sevgili,
yoklardan var olanım;
tut ellerimi bırakma.
bırakırsan; varlığında kaybolacağım.
yokluğunda; ne hâldeydim bilmiyorsun.
şimdi beni,
acımadan hiçliğe mi mahkum ediyorsun?
biliyorum, bütün suç ve günahlar benim.
yüzüme vurma ne olur, sana onca haksızlık ettim!
ben de usta değildim ki,
bir çırağın acemiliğini giymişti dilim.
sandığın gibi korkak da değildim,
sana kıyamadığımdan;
Spartaküs kadar cesurdu sözlerim...
şimdi sen de haklısın!
bunca yaşamadığımız yılların hesabını soruyorsun.
evet, belki kaybettiğim yerlerde aramıyordum seni.
bu yüzden bu kadar soğuk ve uzaktı sana yollarım...
şimdi ise;
iki yabancının tanışması gibiydi seninle karşılaşmamız,
kışeli'nin otobüs terminalleri kadar soğuktu sözlerimiz.
ve aynı otobüsün içinde,
başka başka mevsimlere yol alıyorduk sanki biz...
sen öyle umarsız, öyle vurdum duymaz.
öyle bir an geliyor, bir vakt-i zuhur,
yaşadığından şüphe duyuyor insan...
şimdi zaman, öyle bir zaman ki;
kısa, solgun, en az bizim kadar da yorgun.
koşman gerekirken, ve sen hala duruyorsun...!