Hiçliğim... Şiiri - Deniz Aksoy Ergüner

siyah beyaz çizgili, keçi kılı kilimim;
hani o üstünde oynamaya bayıldığım,
ve anne! hani o vermeye hiç kıyamadığın.

ne severdim oynamayı saatlerce,
kırmızı kum küreğimle.
kürüyorum halâ
sevdaları, umutları, dostlukları,
hayatı tüm yüreğimle.

koyu çam yeşili, çiçekli elbisem!
aynı kumaştan dikmiştin kendine de, değil mi, annem?
belki ondandır böyle gönülden doğayı giyinmem.

mavi eteği özlem'in!
bundan mıdır, maviliği hep özlemlerimin?

hele o gözlerdeki bakış, rengârenk!
muzur... işveli... meraklı... sevdalı... tutkun... civelek...

peki anne, nasıl, neden buluşum hüznü her renkte?
anne! anne, hüznün rengi ne, gerçekte?
mor mu? sarı mı? turuncu mu?
değilse! nerede bu hüzün?
yoksa, tüm renklerin soğurulmuş
içlenmiş yansımasında mı?
varlığa...
yokluğa...

ya, hemen yanıbaşımda parlayan o beyaz ışık,
her daim!
her daimim...
hiçliğim...

Deniz Aksoy Ergüner
29.09.009 İzmir