Hiçliği Sobeledi Hoşluğun ama Sens ...

kimsenin her şeyi her şeyin bir kimsesiyim
rüyalarımı tarayan sensizliğin hiçlik kıyısındayım
dağıtıyorsun algılarımın dalgasını
köpüklerimin üstüne gelemem afişini asıyorsun
asılıyorsun vuslatımızın imkansızlık teline
ağıtlarımdan çalıyorsun beni
damlaların, kirlenmiş yüzümdeki gerçekleri siliyor
depreştiriyorsun yüreğimden yüreğine gelişleri

delirmiş hasretin dilindesin tercümesiz sevgilerle
yellerine kaptırmışsın tutkularının tokalarını
saçların rüzgardan daha çok dalgalı dokunamıyorum
gelmelerden sıcaklar üretmişsin üşürken yanıyorum
kurtar beni aşkın aç perilerinden
içindeki çocuğa uçurtmalar hazırladım sevda ellerimle
yanımda yürürken estirdiğin hoşlukla uçar
güllerin içinde kalan kokunun unutulmaz müdavimiyim
şimdi koku algımı yitirmiş yitik mecnunluğun savıyım
sensizliğe mehdiyeler yazıyorum
bağrımda depolanmış imgelerin anlam içre anlamındasın

perma perişanlarımda permalarını topluyor cemalin
kaskatı kesilmiş hallerin uzanıyor helalime
dağıtılmış son Osmanlı gibi köklerimle cumhurum
demokrasi var haklısın zorla gelemezsin
sultanlığıma son veren parçalayışın boşluğundayım
anla beni

yeşil pasaportum var sensizliğin diplerine gelmeye
henüz söylenmemiş yazgının şarkısındadır seni sevmek
yalnızlığım çifte kumru oluyor düşlerimde yağıyorken
izlerin var, sözlerimi sevginle kesen
sözlerin var, özlerimi vuslatınla besleyen

beklentisine yatmış bir ceylan avcısıyım
seni vurmanın senden vurulmanın algıcısıyım
tek başıma iki sevdayı yayımlamanın alıcısıyım
hiçliğin ile hoşluğun sobeledi ebe sensin
anla beni
sobele beni bitmezlik sevdamızdan
gözlerimi kapattığın yar ağacın dibindeyim
yerim ve yarim belli
beni bulup sobele gayrı