Hiçliğe mektuplar 2 Şiiri - İlyas Gültekin

Şimdi sana desem ki seni çok özledim,
Bulutlardan kar olup yağar mısın üzerime?
Yada rüzgarlara karışıp,
Bir nefes gibi siner misin ciğerime?
Sana ihtiyacım var desem,
Kokuna ihtiyacım var desem,
Bir çiçek olup, açar mısın mevsimlerime?
Son zamanlarda biraz delirdiğimin farkındayım.
Sarılmak gibi zamansız isteklerim oluyor,
Gözlerinde kaybolmak, ellerinde can vermek gibi imkansız hayaller kurup duruyorum,
Anlayacağın boyum'dan büyük işlere kalkışıyor'um.
Bilirsin beni aslında,
Olmayanı zorlayıp hayal kırıklığı yaşamayı severim,
Yorulduğu yerde bırakmalı halbuki insan.
Kayada çiçek yeşermesini beklemek kadar,
aptalca umutlarım vardı.
Kendimce yeni bir dünya inşa etmenin planlarını yapıyordum,
Kurduğum o dünyanın altında kaldım.
Sesimi bile duyduğun yok.
Çok seversen gitmez, çok istersen senin olur gibi cümlelerinin peşinden sürüklendim bunca zaman.
Mücadele etmenin hiç birşey kazandırmadı'ğını,
Elimdeki kayıplara bakınca anlaya bildim.
Kuru bir ben varım cümlesine muhtacım şimdi.
Eskiden aynı gökyüzü altında yaşadığımızı bilmek yetiyordu,
Şimdi yıldız yalnızlığında boğuluyorum.
Güneş sönmüş, ay çekilmiş kapkaranlık yaşıyorum hayatı.
Kuytu köşeler evim, kalabalıklar cehennem sanki.
Kıyametler kopmuş ta bir tek ben ölmüşüm gibi.
Ahh benim sevdası yüreğime ağır yarim,
Gelsen, görsen yetimliği mi,
Ummak'tan vazgeçip mutlu olsam.
Dağılsa göğümdeki kara bulutlar,
Sevinsem bitişine kimsesizliğimin.
Sen bana yar olsan, iyileşse yaralarım,
Eyy gönlümü müşküle düşüren sevdam,
Sen olmadan evsizim,
Yurtsuzum,
Mutsuzum..