Hiçliğe İnat Şiiri - Müjgan Kızıleniş

kesildi can damarım
acıdım.
aktı gitti öz suyum
dayandı köküne çınarın.
gölgesinde dinlendim,
gittim geldim kendimde
yağmuru bildim
ardından doğan güneşi.
ulu çınarın gölgesinde,
özlendim...özümü bildim.

yerde biten ot olsam
ya da
dalın ucundaki yaprak,
değişmezdi gerçekliğim.
her eylülde
ölümüm değişmezdi;
ve her baharda
yeniden yeşereceğim.

rüzgar dokunmasa
deli yağmurlar ıslatmasa da,
her sabah
minicik bir çiğ damlası
bilerek ya da bilmeden
düşecek dudağıma.
hadi dön artık diyecek,
gülümseyeceğim
ulu çınarın yaprağına.
özüme döneceğim.