Hıçkırıklı Vasiyet Şiiri - Eren Altay

sağ omuz selamımı müjdeler mezarladı
sevi geçen sözleri annem hep azarladı
yaşlanmış yüzümle gölgesiyim naaşımın
esir düşen askeri, sesiyim savaşımın
alınmayı bekleyen çok yüküm var başımda
namazımı kıldıran imamım bu yaşımda
ne sabrım var günlere ne de artık inancım
tabutumun kolları hem hanım hem de hancım
ellerimi uzatıp yardımını bekledim
acılar sözlüğüne hep ismimi ekledim
elbet gülersin diyen nice insanlar görüp
yüzümü kefenledim tuğlalarımı örüp
tan yeri ağarmasın görüşmesin bulutlar
biraz da beni sevsin o çok meşhur umutlar
nerede o günlerin huzur veren halleri
bıyıklar ormanında tıraşladım kelleri
kaşlarım isyan edip havaya kalkışıyor
en karanlık yazılar alnıma yapışıyor
herkesin yöresi var sevilmek uzak bana
inandığım kim varsa birer birer tuzak bana
yurdu olan herkese imrenirken gözyaşım
vedalardan korkuyor müjdeden mezar taşım
yorgunluğun çizgisi sarmış alın yazımı
çekmiyor tek varlığım üzüntülü nazımı
kesiyorum umudu aldığım her nefesten
çıkmak için duruyor sanki kalbim kafesten
rotamı ayarladım yerin kırk kat altına
belki orada benzerim değerli bir altına
toprağımı savurma dağların esen yeli
arada bir gel yeter belki özlersin keli