Hıçkırık Şiiri - Ahmet Emre Saruhan

bir başı ve sonu var
kendini durduk yere üzüyor bu sihir

camdan bakan bir kadındı
birikintiyi atlayan bileğin halhalıydı
saygılı bir adamdı
çaresizdi
mecbur muydu yaşamaya
sahipsizdi ve korkardı
bir kadındı
eğlenmeyi bilirdi
doğru bir zamanı vardı utanmak için
onun dışında utanmazdı
takla atabilirdi
takla atardı
kalemin kapağıydı kalem yazarken
başsa sondaydı
kemikti
ilikti tabutta bekleyen
kaçmadığı olurdu
pembe bir saç teliydi
ilgi toplayan bir gözdü
utangaçtı
bir kadındı
memeleri irileşmiş
aklı karışmıştı
başı dönmüş dalgaları görmüştü
yıllar sonra paslanmıştı
şehirde yaşam zorlaşmıştı
her şey adım adım uzaklaşırdı
ne olacaktı, ne olurdu
bir toz tanesine ait değildi
saçları güzel dinlerdi
müzikte egzersiz yapan boyundu
yerler kaygan diyen siyah bir tabelaydı
yukarıdaki sokaklar kaygandı
kayabilirdi
kayardı
yürüyen merdiveni bırakmak üzere bir ayaktı
yürüyen merdivenin ilk basamağıydı
kırılırdı
bir müddet sonra işe yaramazdı
azimliydi zaman zaman
incecik ve renkliydi
olmayan kirpikti
ince bir tele konamazdı
saçları güzel dinlerdi
birisi ona aşıktı
aradığı biri vardı
yaşamak için ölmeye vakit vermekti
bir kez daha yaşamak içindi ince cam şişe
bir kez daha kırılmıştı
camdan atlayan bir kadındı.