Hıçkırık Şiiri - Gönül Çalımlı

Düşlerimde bir çocuk hıçkırır
gecenin bir vakti cama sürtünüp
son nefesini vermeye çalışırken bir kelebek
turuncuya çalan yapraklara takılıyor gözlerim
aklım ise
söğüt'ün dallarında

inanır mısın?
şu an Akdenizin en cansız haliyim.
ah bu sesler çenesi düşük geceler
beynimde çok bilinmeyenli denklem
yırtılan ruhumun gazabından korkarım

bütün mevsimleri içinde saklar
ahh o yârin adı
yâr ki yüzünü günden geceden sakınır
kıskanırım.

o suskun,sessiz
ölü denizlere hırçın dalgalar nasıl anlatılır? O bir sır.
şu aldığını vermeyen
zalim zamandır korkudan titreten ellerimi

çoook arkada kalmış aksak bir gökyüzü
dağlarımızın yamacından seke seke geçip gitti.
yanık bir türküyle seslendim ardından
daracık bir koridorun sonundaki odadaydı sanki
kırık bir güneş dağılmış bir mavi

ben yanakları kırmızılı çocukları,
sobadaki ateşin gölgesi
duvara yansırken
bir yürekle sevişmeyi,
ateşle ekmeğini kazanan demircinin çayını özlemiştim
şimdi yüreğine hançer darbeleri alan
çıplak ve üşümüş kadınların
adları okunuyormuş demir tabelalarda

ağzının en günahkar yerlerini
dudaklarıma dayasana
dağılsın içinde zehir zemberek kuşların kanatları
görüyor musun?
kanata kanata söküyorlar içimden
dirhem dirhem işlediğim yaralarımı
yaşamak mı? dersin,
yoksa düşmek mi? toprağın kokusuyla tüm düşlerin gecesine.