Hıçkıramıyorum Şiiri - Mustafa Köklü

Uyanabiliyorum bir kere gözlerimi açıp
Yutkunabiliyorum iki kadeh sigaradan sonra
Titriyor artık ellerim böyle istemesem de
Yıkayabiliyorum yüzümün çıkmayan lekelerini
İşte bir tek; sadece…

Giyinebiliyorum yarısı dolu bir bardakla karşılıklı
Yiyebiliyorum katığın dişlerime değmeyen yanını
Kalıyor hatıraları gülücüklerinin köşelerde
Toplayabiliyorum az kırıktan çok, dizimi, başımı
İşte bir tek; sadece…

Dolaşabiliyorum mesela, turuncuyu anlatmayan akşamı
Yürüyebiliyorum, koluma girmeyen cılız kolunu
Sancıyor yavaş yavaş söyleyemediğim şarkılar
Dönebiliyorum yolun her yerinden, bir umut
İşte bir tek; sadece…

Savaşabiliyorum renk kanamalı gölgelerimle
Dokunabiliyorum okunamayan az punto alfabeme
Seçiyor insanı iğne iplik düğmelerin iliklerinde
Soyunabiliyorum bedenimden sert kurşun izlerinde
İşte bir tek; sadece…

Kavrayabiliyorum bir cümlenin, tuzunu, tufanını
Çıkarabiliyorum sarımsak kokusunun içinden faydasını
Değişiyor zamanın külleri, adına ‘barış’ diyorlar
Konuşabiliyorum susmanın verdiği bütün kelimeleri
İşte bir tek; sadece…