Hiçim Ben Şiiri - Kenan Kervan

Sen olmadan yokum ben; yokluğunda bir hiçim.
Güneşsiz kaldım karanlıklarda.
Işığımdın dünyamı aydınlatan.
Ateşimdin yüreğimi ısıtan.
Şimdi ben mum gibiyim.
Yetmiyor küçük alevim ısınmaya.
Kısık ve titrek ışığım yetmiyor aydınlanmaya.
Eriyorum.
Benliğim damlıyor bir bir gümüş şamdana.
Yok oluyorum.
Gittiğinden beri özlüyorum seni.
Aylar geçti, yıllar uzunluğunda.
Sanki dün gibi ama içimdeki acı.
Bu gece ve her gece ilk gecem gibi.
Kokunu arıyorum duvarlarda.
Sesini duymaya çalışıyorum.

Sen gittin gideli hiç vazgeçmedim.
Seni aradım gece gündüz sokaklarda.
Yaktığın ateşlere sordum seni.
Elimi uzattım kor alevlere.
Yakamadı inan sen gibi.
Aradım senden başka varmıdır diye.
Başka dervişlere uzattım gönlümü.
Sen gibi olamadı hiçbiri.
Hepsi bir sen olamadı.
Feyzine doyamadığım Kimyam.
Huzur veren Şeyhim.
İçtiğimiz şarabın tadını özledim.
Aşk şarabının tadını.
Gönlümüzü sarhoş eden Saki.
Başımızı döndüren Rabbani Dilber.
Ölü ruhları dirilten Nefes.
Senden bir sen daha aradım.
Açmadım kimselere gönlümü,açamadım.

Boş kadehler kalbimden doluyor artık.
Kan damlası içiyorum her an.
İçtikçe kan kusuyor ruhum.
Yetmiyor, gözlerimden akıtıyorum.
Damlalar dolduruyor yavaş yavaş kadehi.
İçtikçe yandığım aşkın gözyaşını.
Hiç oluyorum kaybolduğum benliğimde.

Sensiz koskoca bir hiçim ben.
Hiçliğimde kayboluyorum.
Sönüyor gönlümdeki ilahi ateş.
Korkutuyor bulmuşken onu kaybetmek.

Örümcekler geziniyor gözümün önünde.
Yırtılan perdeleri örüyorlar yine.
Ruhumdan çıkartmıştım elbiseleri.
Beden çarmığına gerilmek zor geliyor.
Açılan kapıların kapanması öldürüyor.
Kırdığın putları geri getirdi nefsim.

İçimde şehvet köpeği bağırıyor var gücüyle.
Sesin rahmet yollarının pusulası idi.
Mesafeleri kısaltan, rotamı bulduran.
Bu sessizliğin gönlüme zarar.
Şimdi uzayan yollarda kayboluyorum.
Zaman gittikçe daralıyor.
Ve ben her an git gide yok oluyorum.
Yok oluşumu görmeni çok istiyorum.
Gör ki, ne demekmiş aşk için hiç olmak.