Hiçbir Yerde Bir Yer Şiiri - Erdinç Özdemir

Önce, kendi gözlerine bakan
Yalnızlık tablosu vardı
Tozlanmış gözlerini kırpıştırınca
Tarih döküldü yere
Mitolojiler, düşler
Açlıklar, azalmalar
Sayılar, harfler, yazılamayanlar
Sanat, bilinç
Tüm roman kahramanları döküldü
Her yerde neydi hiç bilinmeyen kırıntıları
Yalnızlık hep oradaydı

Tarihler puslanıp geçti
İnsanlar, aşklar, aşksızlıklar
Çığlıklar geçti
Yalnızlıkla

Tablonun yüzü unutulmuş bir sokağında
Yalnızlık
Sıkılırken yalnızlığından
Kimsesizlik dikilir karşısına
Yalnızlığın tozlanmış kirpiklerine bakarak gülümser:
- '' İnsan bazen karaya çıktığını sandığı yerde karaya oturur.''

Yalnızken ne iyiydi diye düşündü yalnızlık
Olmayan keyifleri ne güzelmiş oysa

Çağlar boyunca aynı bünyede yaşarlarken
Bir süre daha görüşmemek üzere
Ayrılırlar.